Atlantis
36 27’ 50” N ⎈ 25 22’ 33” E
Mocht Santorini toch niet het verloren gewaande Atlantis blijken dan wil ik het niet horen of weten. Geef my liever het mysterie.
Twaalf jaar geleden bezocht ik Santorini met mijn vriendin en eerste dochter nog in de buik.
Het voornemen was een weekje optimaal niets te doen. Een weekje zonder drang om alles te zien en te ervaren over een bestemming en het helemaal uit te nutten. Zwemmen, zon en rust en ons voorbereiden op ons eerste kindje.
Slechts afgewisseld met minimale eiland exploratie. In mijn herinnering is dat gelukt.
Gevolg was dat ik bijzonder weinig foto’s maakte op deze fotografische hotspot. Een eiland waar men de halve wereld voor doorkruist om te zwelgen in blauw en wit.
Nu in corona thuisquarantaine blader ik door de foto’s van toen en heb ik soms heimwee naar Santorini. Had ik toen toch maar zus, had ik toch maar daar gekeken…
Tegelijkertijd brengt de thuisquarantaine mooie 'hier en nu’ momenten en kalmte. Een kalmte die ik destijds op Atlantis ook ervaarde aan de beelden te zien.
Shot with a Nikon D70. Processed with CaptureOnePro 20